Psycholog

Rewolucja technologiczna dotknęła i przeorganizowała bardzo wiele dziedzin życia na różnych poziomach. Zwłaszcza w obliczu niedawnej pandemii, wiele zawodów przeniosło się do świata online. Podobnie stało się w ostatnich dekadach z praktyką psychoterapeutyczną. Poza standardowymi spotkaniami twarzą w twarz, rozpowszechniło się prowadzenie terapii przy pomocy różnego rodzaju komunikatorów internetowych. Psychoterapeuta i klient łączą się wówczas za pomocą platform do wideokonferencji i w ten sposób odbywa się sesja.

Ostatnio możemy spotkać się z rozpowszechnionym przekonaniem na temat tego, że współczesne społeczeństwo coraz bardziej się indywidualizuje, co prowadzi do wzrostu powszechności zachowań i postaw narcystycznych. O narcyzmie więcej niż dotychczas słychać w Internecie, prasie, social mediach… Osoby narcystyczne coraz częściej również podejmują się psychoterapii. W obliczu „popularności” tego zjawiska pojawia się pytanie – czym jest narcyzm w psychoterapii i jak może się manifestować?

Jak to się dzieje, że osoba bliska zaczyna stosować przemoc w związku? Jak to się dzieje, że jej ofiara nie odchodzi? Są to pytania, które zadaje sobie wiele osób, szczególnie tych, które są uwikłane w związki przemocowe. Wydaje się to szczególnie trudne do zaakceptowania, że krzywdzić mogą osoby bliskie, do których często ofiary żywią nadal pozytywne emocje, mimo, że są krzywdzone

Każdy z nas doświadcza stresu. Czasami stresują nas zwyczajne, codzienne zdarzenia, takie jak spóźnienie się na autobus czy zgubienie kluczy do mieszkania. Niekiedy stres związany jest z wydarzeniami życiowymi, które rzadko mają miejsce i są dla nas ważne - np. przeprowadzka, zmiana pracy czy urodzenie dziecka. Czynniki stresotwórcze są różne. Niektórzy z nas doświadczają jednak specyficznego rodzaju stresu, unikatowego dla określonej grupy społecznej. Taki charakter ma stres mniejszościowy, który dotyka osób nieheteronormatywnych.

Mechanizmy obronne to reakcje psychiczne, które pojawiają się w sytuacjach wywołujących poczucie lęku i osobistego zagrożenia. Czynniki, które wywołują stres pochodzą zarówno z zewnątrz, jak i z wewnątrz człowieka. Ochrona polega na niedopuszczaniu do siebie negatywnych myśli i tym samym redukuje obecność nieakceptowanych emocji

Wakacje w pełni, trwa sezon urlopowy i sporo z nas z utęsknieniem wyczekuje odpoczynku od codziennych obowiązków. Jednak o ile przeważnie własna wakacyjna przerwa budzi dużo przyjemnych emocji, o tyle dłuższa nieobecność psychoterapeuty może wywoływać wśród pacjentów trudne uczucia m.in. silny lęk, złość czy poczucie opuszczenia

Niedawno świętowaliśmy rozpoczęcie nowego roku kalendarzowego. Z jednej strony symbolicznej zmianie daty towarzyszy zazwyczaj wzrost motywacji związanej z postanowieniami i celami, z drugiej zaś – wszyscy stajemy się o rok starsi. Z tego powodu warto przyjrzeć się sytuacji osób starszych, także w kontekście dobrostanu psychicznego.

Funkcjonuje wiele stereotypów odnośnie tego, co dzieje się podczas psychoterapii oraz jaka jest rola psychoterapeuty. Szukamy kogoś kto pocieszy, uspokoi, pochwali, powie jak dobrze żyć… Poniższy tekst dotyczy tego, co nie wydarzy się w trakcie sesji psychoterapeutycznej. Opisuje zachowania, które choć bywają pomocne w relacjach z przyjaciółmi, w kontakcie terapeutycznym nie są obecne.

Proces diagnostyczny jest skomplikowany i czasochłonny. Wymaga sprawnej analizy wielu danych zebranych podczas obserwacji i szczegółowego wywiadu z pacjentem, badania obrazowego lub testowego. Mimo to, trafność stawianych diagnoz jest często niedoskonała a badacze wciąż pracują nad tym, aby była ona większa (O’malley, Cook, Price, Wildes, Hurdle, Ashton, 2005). Toteż, jeśli czasami nawet rzetelny proces diagnozy nie daje pewności, co do trafności rozpoznania, czy jest możliwe, aby postawić dobrą diagnozę w przypadku osób, które znamy jedynie z mediów? I czy psychiatrzy oraz psycholodzy są do tego uprawnieni?

W 2016 roku powstał manifest, w którym stwierdzano, że u Donalda Trumpa obserwuje się „zaburzenia wielkościowe, brak empatii i złośliwy narcyzm”. Pod taką diagnozą ówczesnego kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych podpisało się 2600 psychiatrów i psychologów amerykańskich. Tym samym specjaliści ci złamali zasadę Goldwatera.