Blog

“Nerwica” to słowo występujące w powszechnym użyciu; mianem „znerwicowanej” potocznie określa się osobę reagującą nerwowo, zestresowaną czy impulsywną. „Nerwica” to również termin medyczny odnoszący się do bardzo różnorodnej grupy zaburzeń. Został on wprowadzony przez szkockiego lekarza Williama Cullena pod koniec XVIII w., a popularność zyskał wraz z rozwojem psychoanalizy. Początkowo szeroko wykorzystywany, obecnie jest używany coraz rzadziej na rzecz określenia „zaburzenia lękowe”. Głównym wkładem Freuda i psychoanalityków w zdefiniowanie nerwic było podkreślenie ich psychogennego, a nie neurologicznego podłoża [1].

W przestrzeni publicznej często zwraca moją uwagę niezwykła popularność słowa „schizofrenia” i różnych jego pochodnych. „Schizofreniczna sytuacja na wschodzie”, ”schizofreniczny świat polskiej akcyzy” – to nagłówki w dużych portalach informacyjnych. Określeniem tym chętnie posługują się osoby publiczne m.in. politycy i duchowni. Ostatnio jeden z watykańskich kardynałów ostrzegał przed „niebezpieczną schizofreniczną patologią” (wypowiedź dotyczyła oddzielania praktyki duszpasterskiej od nauki katolickiej). Przymiotnik ten zazwyczaj wykorzystywany jest do podkreślenia dwuznaczności, niekonsekwencji, wewnętrznej sprzeczności, absurdu i ma znaczenie pejoratywne. Tymczasem określenie to odnosi się bezpośrednio do istniejącej choroby, na którą zapada każdego roku w Polsce około 15 000 osób.