Blog

Żyjemy w czasach, gdzie każdy może podzielić się swoim życiem osobistym z innymi ludźmi poprzez portale społecznościowe. To tam codziennie widzimy setki zdjęć znajomych i obcych nam ludzi, którzy wpuszczają innych do swojego prywatnego, często intymnego życia. Od pewnego czasu na Instagramie, Twitterze czy Facebooku można zaobserwować rozwijający się ruch „body positive”. Jest to odpowiedź na promowany w mediach kanon piękna - nierealny i pełen filtrów. Ruch zachęca do życia w zgodzie z samym sobą oraz akceptacji swojego ciała. To brzmi idealnie. Momentami ta droga prowadzi jednak w ślepą uliczkę.

Zakończenie procesu terapeutycznego jest niezwykle ważnym etapem pracy terapeutycznej – zarówno dla pacjenta, jak i dla terapeuty. Wydaje się jednak, że często jest również tematem pomijanym, rzadko poruszanym. Decyzja o zakończeniu psychoterapii powinna być podjęta wspólnie przez pacjenta i terapeutę. Końcowa faza terapii jest nie mniej ważna niż inne – służy ona podsumowaniu efektów psychoterapii, wymaga zaadaptowaniu się do zmian, które zaszły w toku procesu w pacjencie i jego sytuacji życiowej, a często pozwala również na przepracowanie wcześniej niedostępnych tematów.

Psychoterapia jest to zastosowanie metod oddziaływania psychologicznego, które są ukierunkowane na zmianę zachowania, sposobu przeżywania i spostrzegania rzeczywistości. Docelowe zmiany muszą zostać uznane za pożądane przez pacjenta i psychoterapeutę. Psychoterapeuta stosuje metody psychoterapii w sposób świadomy i celowy, a metody te powinny posiadać naukowe ugruntowanie teoretyczne i empiryczne. Psychoterapia jest ukierunkowana na pomoc osobom, które doświadczają objawów zaburzeń psychicznych (np. depresji, nasilonego niepokoju) oraz osobom, które nie doświadczają objawów uznawanych w psychiatrii za niezdrowe, ale doświadczają potrzeby pomocy psychologicznej związanej z ich sytuacją życiową

Depresja jest zaburzeniem psychicznym, którego wagi nie sposób przecenić. Według ustaleń Światowej Organizacji Zdrowia, z jego powodu cierpi powyżej 300 milionów ludzi i przynajmniej 1,5 miliona w samej Polsce1. Jeśli tylko uwzględnimy jeszcze najbliższych członków rodziny czy przyjaciół osób chorych, okaże się, jak astronomiczna jest liczba osób, na których życiu pośrednio lub bezpośrednio odciska się depresja.

"Psychoterapia" - to tak poważnie i jednoznacznie brzmiące słowo w rzeczywistości jest pojęciem o wyjątkowo szerokim zakresie znaczeniowym. W jej ramach około trzy tysiące terapeutów w Polsce razem ze swoimi klientami wspólnie pracuje nad rozwiązywaniem ważkich problemów emocjonalnych, psychicznych lub życiowych [1]. Można powiedzieć jednak, że psychoterapia psychoterapii nierówna; każdy specjalista operuje bowiem w ramach jednego z teoretycznych nurtów, które często różnią się od siebie założeniami teoretycznymi, rozumieniem problemów i metodami pracy. Być może najlepiej rozpoznawalnym nurtem psychoterapii jest podejście psychoanalityczne (zwane także szerzej podejściem psychodynamicznym). Jego założycielem był słynny austriacki lekarz i neurolog Sigmund Freud. Innymi twórcami kładącymi podwaliny pod nurt psychoanalityczny byli Carl Gustav Jung, Alfred Adler, Melanie Klein i Jacques Lacan.

Nie jest oficjalnie uznawana za zaburzenie odżywiania. Nie znajdziemy jej w aktualnie obowiązujących klasyfikacjach chorób i zaburzeń psychicznych. Nie ma statystyk obrazujących wielkość problemu jaki stanowi. Wystarczy jednak zajrzeć do mediów społecznościowych, by uświadomić sobie w jak dużym stopniu może dotykać naszego społeczeństwa. Niebezpieczna niczym anoreksja, niełatwa do dostrzeżenia jak bulimia, równie utrudniająca funkcjonowanie co obsesyjno-kompulsywne objadanie się, a wciąż mało znana. Mowa o ortoreksji – obsesji zdrowego odżywiania.

W obliczu niedawnych wydarzeń, nawet osoby, które do tej pory nie interesowały się wspinaczką górską natrafiły najpewniej na informacje o Tomaszu Mackiewiczu i Elisabeth Revol, próbujących zdobyć szczyt Nanga Parbat, czy o narodowej zimowej wyprawie na K2. Kiedy telewizja relacjonowała każdą chwilę akcji ratunkowej na Nanga Parbat i przekazywała najnowsze wieści od ekipy wspinaczy z K2, w internecie rozgorzały dyskusje, które zapewne nigdy nie zakończą się konkluzją odpowiadającą wszystkim zaangażowanym rozmówcom. Pośród wielu komentarzy ze słowami wsparcia, wyrażających wiarę w powodzenie wyprawy oraz podziw dla jej uczestników, mniej pochlebne osądy o takiej aktywności jak wspinaczka wysokogórska także nie były odosobnione. Negatywne opinie najczęściej klasyfikowały himalaistów jako skrajnych egoistów nastawionych na realizację indywidualnych potrzeb, którzy świadomie wystawiają się na ryzyko utraty życia, nie myśląc o swoich rodzinach, czy osobach, które ewentualnie ich ratując, narażają również siebie na niebezpieczeństwo.