Diagnoza psychologiczna

Osoba, która nie miała do tej pory do czynienia z nauką psychologii i zawodem psychologa może poczuć się nieco zagubiona zauważając, że na stronach poświeconych temu zagadnieniu pojawia się wiele określeń na, wydawałoby się, jeden, ten sam zawód. Oprócz podstawowego „psychologa” znajdziemy także „psychologa klinicznego”, czy „psychoterapeutę”. Czy te osoby mają taką samą wiedzę, czym się zajmują, czym się od siebie różnią? Na te pytania postaram się odpowiedzieć, przedstawiając również ścieżkę naukową i zawodową, którą musiały przebyć konkretne osoby, aby uzyskać taki tytuł.

Proces diagnostyczny jest skomplikowany i czasochłonny. Wymaga sprawnej analizy wielu danych zebranych podczas obserwacji i szczegółowego wywiadu z pacjentem, badania obrazowego lub testowego. Mimo to, trafność stawianych diagnoz jest często niedoskonała a badacze wciąż pracują nad tym, aby była ona większa (O’malley, Cook, Price, Wildes, Hurdle, Ashton, 2005). Toteż, jeśli czasami nawet rzetelny proces diagnozy nie daje pewności, co do trafności rozpoznania, czy jest możliwe, aby postawić dobrą diagnozę w przypadku osób, które znamy jedynie z mediów? I czy psychiatrzy oraz psycholodzy są do tego uprawnieni?

W 2016 roku powstał manifest, w którym stwierdzano, że u Donalda Trumpa obserwuje się „zaburzenia wielkościowe, brak empatii i złośliwy narcyzm”. Pod taką diagnozą ówczesnego kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych podpisało się 2600 psychiatrów i psychologów amerykańskich. Tym samym specjaliści ci złamali zasadę Goldwatera.